We maken hier regelmatig
een ommetje. Even een wandelingetje door de stad. Deden we ook toen we in NL
woonden. Hier is het wel meer noodzaak dan even een frisse neus halen. Het is
noodzaak omdat we anders niet aan onze lichaamsbeweging komen. Waar we nu wonen,
in ons tijdelijk onderkomen, wonen we in het centrum van de stad. Deze ommetjes
van ons brengen ons op leuke en interessante plaatsen, we leren Parakou een
beetje kennen zo. We lopen veelal door de verschillende woonwijken die om het
centrum, de grote markt(die ECHT groot is), heen liggen. We lopen niet geheel
onopgemerkt rond. In het begin vonden we het nog wel schattig, al die leuke
kindertjes die iedere keer: Jovo, Jovo bonsoir roepen als we aan het wandelen
zijn. Jovo is in de plaatselijke taal het woord voor witte. Nu begint het
soms een beetje vervelend te worden om als een soort alien door je eigen
woonplaats heen te lopen.
Zoals ik al eerder schreef
is het meer noodzaak dan de daadwerelijke frisse neus halen. Parakou kent veel
open riolen. De huizen in wijken hebben meestal geen afvoer, dus er zijn geen
toiletten of douchjes in de huizen. De gevolgen lijken me duidelijk. Zoals ik
al eerder heb geschreven op de blog, kennen mensen hier weinig gene wat
toiletgang betreft, men gaat waar men moet. Of als we s’ochtends een ommetje
maken moeten we uitkijken niet nat te worden door de nacht-emmers (vol met…)
die ff uitgestort worden in de goot. Wij kunnen ons hierover blijven verbazen.
Tijdens die rondes lopen we ook wel eens langs de begraafplaats. Het is
confronterend om te zien hoeveel graven we zien van hele jonge mensen. De
mensen worden hier niet vaak oud. Heel eenvoudige dingen kunnen er voor zorgen
dat mensen langer leven. Denk aan hygiene. Dus goede riolering. Maar ook kennis
over hygiene. Mensen hier weten vaak niet dat het heel ongezond is om de geiten
bij je kookpot te laten staan, terwijl je kind zijn behoefte er naast doet. Maar
goed wat zou jij doen, als je iedere dag druk bent met je bordje rijst bij
elkaar te verdienen? Dan is die hygiene een tweede zorg, toch?....