Een saai bericht

Tja en dan worden dingen ineens gewoon. Of tenminste dan weten we even niet meer waar we over kunnen bloggen.

Hetgeen ons op het moment bezig houdt is wachten. En hoewel we allebei op onze eigen manier een ongeduldige aard hebben worden we goed in wachten. Het is niet zo dat we AF-wachten. Wij hebben alle mogelijke dingen gedaan die we zouden moeten doen. Maar nu is het niet meer aan ons. We wachten op onze container.  Op een auto. Telefoontjes uit Nederland over nieuw geboren neefjes en/of nichtjes. We wachten op de dag dat we op onze eigen ikea-stoel zitten met een bbq-tje in de tuin. Leonard wacht op de dag dat hij wint met Rummicub en ik wacht op de dag dat ik win met scrabble…   Dus, nouja we wachten maar af. 

In gedachte zijn we bij jullie!

Liefs

Lien 

Huizenjacht...

lieve allemaal,

Op het moment zijn we bezig met het afronden van onderhandelingen voor ons toekomstige huis! Na een paar middagjes huizen jagen zijn we het juiste huis tegen gekomen. Het is een huis met een heerlijke tuin, kunnen we eindelijk onze groene vingers gaan ontwikkelen. En het is een huis in een rustige buurt. Wat zeldzaam is in Parakou, aangezien er op elke hoek van een straat een Moskee staat of een bar met enorme ghetto blasters.
Onze buren kennen we al, een Amerikaans zendingsechtpaar, zijn we blij mee. We kennen allemaal de uitspraak beter een goede buur, dan een verre vriend! (Hoewel in dit geval als ik mocht kiezen ik graag mijn verre vrienden en familie hier had wonen :-)
Ohja, misschien zien we Yayi Boni nog een keer, dat is de president van Benin. Die woont ook bij ons in de straat, tenminste soms, hij heeft daar 1 van zijn vele huizen.
Als het allemaal mee zit hopen we in juli, een eigen huis en een plek onder de zon te hebben!

Op de compound waar we nu wonen hebben het ook goed. We maken hier nieuwe vrienden en ontdekken meer mogelijkheden voor ons in Parakou. Op donderdagmiddag is er altijd traditioneel Benins eten bij Lucy en Damian. Goed voor ons frans, want er wordt dan bijna geen engels gesproken. Leonard is druk met het aantrekken van werkers in de fabriek, waar echt een in stijgende lijn in zit! En hij klust er op los, samen met de Vietnameese ingenieur aan de kraakmachine (de werkers in de fabriek staan met open mond te kijken, naar meneer patron die druk in de weer is...). In juli wordt er in de fabriek gestart met een keurmerk programma, hier zal ik in gaan assisteren (gaat over hygiene, voedselveiligheid, het traceren van de nootjes enz).  Hiernaast doe ik ook nog wat klusjes op het kantoor van de zendingsorganisatie. En hoop ik (1 x per week) Art-lessen te gaan geven aan 2 jongens.
Last but not least hebben we een leuke kerk gevonden! De samenkomsten gaan in het frans, dus leerzaam, soms niet altijd te volgen, maarja gelukkig verstaat God ons ook als we in het Nederlands mee bidden.
Al met al begint ons leventje hier echt vorm te krijgen en daar zijn we heel dankbaar voor!

Tot horens.
LP&Lien

Partij voor de dieren

O, als Marianne Thieme hier zou rondlopen, zou ze acuut een hoge bloeddruk oplopen. De mensen hier zijn niet zo aardig voor dieren. We hopen hier nog eens wat bewijsmateriaal over vast te leggen.  Dit beeldmateriaal is trouwens niet geschikt voor kinderen boven de 16 jaar (ook niet voor daaronder).

Ze hebben in deze regio van Benin ontzettend veel vee. In Parakou struikel je soms over de geiten en kippen. Op de snelweg moet je geregeld afremmen voor een kudde koeien die oversteekt.  Ook wordt er een hoop vee vervoerd. In vrachtwagens, auto’s, op brommers en op fietsen. Dit gaat met grote hoeveelheden tegelijk. 100 levende kippen bovenop de auto gebonden is niets. 3 geiten op de brommer met 2 personen erbij lukt ook met gemak. Misschien vraag je, je nu wel af hoe ze dat doen. Gewoon: duwen, proppen, stapelen, dubbelvouwen en vastbinden.

Mensen eten hier graag een stukje vlees. Vlakbij waar we wonen is soort een veemarkt. Iedere keer als we hier langslopen, roepen de geitjes heimelijk hhhhheeeelp. Naast de markt is de plek waar de geitjes klaar gemaakt worden voor de bbq.  Heftig! LP kijkt er graag even naar, maar niet te lang, vindt tie niet zo lekker ruiken. Het meeste van ons vlees kwam op ons vorig adres van die veemarkt. We zijn net op tijd verhuist om geen eeuwigdurende afkeer van vlees te krijgen. 

Om eerlijk te zijn koop ik toch liever mijn pondje gehakt bij de ah, ook al is het dan misschien niet biologisch enzo. Want men gaat hier vast biologisch met dieren om, maar in de praktijk komt dit op kastijding neer.

Goede week allemaal en tot horens.

LP&Lien